Փետրվարի 28-ին Տիրասպոլում գումարվել է ինքնահռչակ Մերձդնեստրի հանրապետության բոլոր մակարդակների պատգամավորների համագումար: Մոսկվայում ակնկալիքներ ունեին, որ համաժողովը, հիմք ընդունելով 2006թ. «Համաձա՞յն եք, որ Մերձդնեստրի մոլդովական հանրապետությունը ինքնիշխանություն հռչակի եւ կամավոր միավորվի Ռուսաստանի Դաշնությանը» հարցով անցկացված հանրաքվեի արդյունքները, կդիմի ՌԴ-ին՝ Մերձդնեստրն իր կազմում ընդունելու միջնորդությամբ: Հաջորդ օրը նախատեսված էր ՌԴ նախագահ Պուտինի ամենամյա Ուղերձի հրապարակումը, եւ Տիրասպոլի «չելոբիտիեն» կարող էր առիթ հանդիսանալ, որպեսզի Դաշնային ժողովն առնվազն ի պաշտպանություն Մերձդնեստրի հանրապետության Հայտարարություն ընդուներ:
Երեւում է՝ Տիրասպոլում ընտրել են չափազանց զգուշավոր տարբերակ. համագումարը հրավիրվել է, Ռուսաստանին հղված Դիմումն ընդունվել, բայց միայն՝ դիվանագիտական աջակցություն եւ տնտեսական օժանդակություն ցուցաբերելու խնդրանքով: Մոսկվայի արձագանքը համարժեք էր. ԱԳՆ-ն հայտարարել է, որ Մերձդնեստրի խնդրանքն առնվել է ի գիտություն, եւ Ռուսաստանը բավարար ջանքեր կգործադրի: Իսկ իշխանությանը մոտ կանգնած մամուլի տրամադրվածությունը բոլորովին այլ է: Ճիշտ է, Տիրասպոլը քարոզչական բացահայտ հարձակման չի ենթարկվում, բայց ակնարկներից հասկացվում է, որ Մոսկվայում սկզբունքորեն մի դժգոհություն ունեն. ինչու՞ Մերձդնեստրը չի դադապարտել Ուկրաինային, որը Ռուսաստանի հետ պատերազմի առաջին իսկ օրերից փակել է ինքնահռչակ հանրապետության հետ սահմանը:
Մոսկվային, երեւում է, ամենեւին չի հուզում, որ Մերձդնեստրի բնակչության մեկ երրորդն էթնիկ ուկրաինացի է, նրանցից շատերը ձեռք են բերել Ուկրաինայի քաղաքացիություն, եւ Կիեւի դեմ Տիրասպոլի ցանկացած կոշտ «մարմնաշարժ» կարող է ներքին հակասություններ սադրել: Կամ էլ, բացառված չէ, հենց նման սցենար է կանխածրագրվել, որպեսզի իրավիճակը ներկայացվի իբրեւ Մերձդնեստրում ռուս բնակչության դեմ Ուկրաինայի «կազմակերպած եւ հովանավորած ագրեսիա»՝ դրանից ենթադրվող հետեւանքներով հանդերձ:
Regnum-ի մեկնաբանը, դիտարկելով, որ Տիրասպոլի համաժողովին «բացակայել է ՌԴ պետական սիմվոլիկան, մի բան, որ նախադեպը չունի, իսկ ելույթ ունեցողներն Ուկրաինայի հասցեին քննադատական ոչ մի խոսք չեն հնչեցրել»՝ հեգնում է, թե Մերձդնեստրի քաղաքական էլիտան Ռուսաստանին Եվրամիության հետ հարաբերություններում «դիվանագիտական ճկունության խորհուրդ է տվել»: Նա նաեւ արձանագրում է, որ Մերձդնեստրից ելքի հարցում նկատվում է «Մոլդովայի համապատասխան կառույցների հետ համագործակցության միտում»: Փաստացի դա նշանակում է, որ ինքնահռչակ հանրապետության բնակչությունը ճանաչում է Մոլդովայի օրենքները եւ արտերկիր մեկնում եւ վերադառնում է որպես Մոլդովայի քաղաքացի:
Ըստ էության, Մերձդնեստրը հասկացրել է, որ մտադիր չէ լինել Արեւմուտքի հետ Ռուսաստանի դիմակայության ֆորպոստ կամ «ռուսական աշխարհի ծայր արեւմտյան սահման» եւ նախընտրում է խնդրի խաղաղ-բանակցային կարգավորումը: «Դա, գուցե, մարտավարական նահանջ է, գուցե՝ Դնեստրի ձախափնյակի էլիտայի ընտրություն, բայց խնդրի լուծումը սկզբունքորեն պայմանավորված է Ուկրաինայում պատերազմի ելքով» – եզրափակել է Regnum-ի խմբագրականի հեղինակը:
Լեռնային Ղարաբաղում Պուտինի ակնհայտ «դավաճանությունը» չէր կարող չանհանգստացնել Տիրասպոլի իշխանություններին, քաղաքական էլիտային եւ հանրությանն առհասարակ: Ի՞նչ վստահություն կարելի է ունենալ մի երկրի եւ նրա առաջնորդի հանդեպ, որի ռազմական ներկայության պայմաններում տեղի է ունենում ահաբեկչական պատերազմ, զանգվածային եւ լիակատար բռնատեղահանություն, ԼՂ վարչա-քաղաքական իքնության ոչնչացում: Ի՞նչ երաշխիք, որ Քիշնեւի հետ սկզբունքային պայմանավորվածության դեպքում Մոսկվան չի հանձնի նաեւ Մերձդնեստրը: Իսկ եթե այդպես է, ինչի դեմ ոչ մի առարկություն հակառակում համոզելու հիմք չէ, ապա Տիրասպոլն ինչու՞ չընտրի Քիշնեւի հետ դեմ առ դեմ կարգավորման տարբերակը: Մանավանդ որ այդ ընտրությունը տանում է դեպի Եվրամիություն, անվտանգության եվրա-ատլանտյան միջավայր:
